ŚWIAT

Stark · 2022-07-10 17:53:37

NAZWA: Megaloplosaura, potocznie smok pancerny
POCHODZENIE: półwysep Baenuru

GATUNKI

M. medevari - niegdyś zamieszkujący tereny miasta Medevar, obecnie niewielka populacja zamieszkująca tereny puszczy Hegrat; jest to najlepiej poznany gatunek Megaloplosaura

M. borealis - zamieszkujący tereny górskie, na półwyspie Baenuru jest wyjątkowo rzadki

M. maritimus - zamieszkujący tereny morskie, obecnie nie występuje na terenie półwyspu

Na skutek małej populacji tego rodzaju smoków, dość często spotykane są hybrydy pomiędzy gatunkami; wiele osobników, które wciąż żyją na półwyspie jest hybrydami. Hybrydy te mogą rozmnażać się między sobą i niewykluczone, że z czasem wyodrębnić będzie można kolejne gatunki.

MEGALOPLOSAURA MEDEVARI

▼Ukryta wiadomość

WYSTĘPOWANIE I DIETA

Niegdyś powszechny na terenie całego półwyspu, obecnie na skutek rozwoju Medevaru zamieszkuje głównie część południową Baenuru. Znaczna część dawnej populacji została wybita bądź przeniosła się na tereny położone za pasmem górskim. Obecna populacja skupia się głównie na terenach puszczy Hegrat, przez co smoki te są rzadko spotykane. Szacuje się, że populacja półwyspu wynosi mniej niż pięćdziesiąt osobników, a liczba ta zmniejsza się z roku na rok.

M. medevari występuje przede wszystkim w podmokłych rejonach o umiarkowanym bądź ciepłym klimacie, od lasów po morskie wybrzeża, preferuje jednak zbiorniki słodkowodne. Dieta tego gatunku składa się głównie z ryb, jednak polują one także na żółwie, płazy, skorupiaki, a także gatunki wodno-lądowych ptaków i ssaków. Nie odnotowano przypadków kanibalizmu.

OPIS

Cechą charakterystyczną tego gatunku jest kolor łusek, które przybierają różne odcienie czerwieni i brązów, rzadziej zgniłej zieleni. Jasne odznaczenia na pysku są niczym paski zebry - są one unikalne dla każdego osobnika i służą jako metoda rozpoznawania.

Dorosłe osobniki osiągają średnio 4 metry wzrostu (mierzone od ziemi do czubka głowy) i około 15 metrów długości, jednak gatunek ten rośnie przez całe życie, dlatego zdarzają się osobniki o znacznie większych rozmiarach. Samice tego gatunku są zazwyczaj większe od samców, choć ich sylwetka jest mniej masywna. Ważą zazwyczaj pomiędzy 2 a 3 tonami.

Ich nogi są krótkie i skierowane lekko na boki, przez co nie nadają się do długodystansowych biegów. Gady te nie potrafią również galopować, zamiast tego poruszają się szybkim truchtem. Anatomia ich łap przydaje się natomiast do pływania, pozwalając im na szeroki zasięg ruchu. Przednie łapy posiadają pięć palców, z czego zewnętrzny pozbawiony jest pazura. Wyróżnić można również niewielki przeciwstawny palec. Tylne łapy zakończone są trzema głównymi palcami i jednym mniejszym. Błona rozciągająca się pomiędzy palcami nadaje łapom płetwiastego wyglądu, i ułatwia zwierzęciu pływanie oraz poruszanie się po błotnistych terenach.

Pomiędzy czterema wydłużonymi palcami skrzydła rozciąga się gruba membrana o zaokrąglonym kształcie. Ich rozpiętość potrafi sięgać nawet 30 metrów, pozwalając na długotrwały lot i szybowanie. Dodatkowo, skrzydła te są przydatne w łowieniu ryb (z wykorzystaniem techniki zwanej canopy feeding, polegającej na tworzeniu cienia wabiącego ryby nad taflą wody za pomocą skrzydeł) oraz pływaniu.

Ich masywne ciało ma charakterystyczny spłaszczony kształt, i jest pokryte grubym pancerzem, który twardnieje z wiekiem. Służy on głównie w celach samoobrony - jest on niezwykle trudny do przebicia, szczególnie w rejonach grzbietu. Płyty tworzące tę zbroję są także elastyczne, zwłaszcza na brzuchu, co pozwala im na swobodę ruchu. Ogon jest spłaszczony po bokach i służy przede wszystkim do pływania, jednak nieraz pełni również funkcję broni. Choć przez większość czasu pozostaje uniesiony równolegle do kręgosłupa, jest on na tyle giętki, że może być ciągnięty bliżej ziemi.

Gady te posiadają stosunkowo dużą głowę o wydłużonym, trójkątnym kształcie. Pokryta jest ona grubymi kolcami, które tworzą swego rodzaju grzebień nad oczami, gdzie przechodzą w rogi. Ich długość i kształt zależy od wieku oraz płci zwierzęcia - rogi samców zakończone są "hakiem", szczególnie zauważalnym u starszych osobników. Dolna szczęka jest zaopatrzona w kolce tworzące swego rodzaju "bródkę", ciągnącą się od czubka po policzek. Szyję zwierzęcia zdobi długa grzywa, ubarwieniem sięgająca od brązów po czerń.

Uzębienie przystosowane jest w głównej mierze do polowania na ryby, jednak jest skuteczne w przebijaniu pancerzy żółwi i skorupiaków, a także łamaniu kości. Zęby ułożone są równo, z lekkim wgłębieniem w górnej szczęce. Przednie zęby w obu szczękach są znacznie większe i wydłużone, co pomaga w chwytaniu ryb. Dodatkowo gad ten posiada w paszczy gruczoły, które pozwalają mu na plucie kwasowym jadem. Substancja ta przypomina czarną maź, i w dużych ilościach powoduje oparzenia, a w kontakcie z oczami tymczasowo oślepia. Jest ona również łatwopalna. Podobne gruczoły, znajdujące się głębiej w gardzieli, produkują gaz o właściwościach usypiających, wydzielany na skutek stresu.

M. medevari jest zwierzęciem przede wszystkim wodnolądowym, przez co większość dnia spędza w wodzie. Gady te są niezwykle dobrymi pływakami i potrafią wstrzymać oddech nawet do dwóch godzin. Nozdrza gadów umiejscowione są dość wysoko na pysku, pozwalając na niemal całkowite zanurzenie w wodzie. Ponadto, płat skóry na tyle jamy gębowej zapobiega dostawaniu się wody do gardła i umożliwia otwieranie paszczy pod wodą.

Smoki wszystkich gatunków należących do tego rodzaju dorastają dość szybko, osiągając dojrzałość płciową w wieku 15 lat, jednak w dalszym ciągu rosną one przez całe życie. Przeciętna długość życia to od 60 do 90 lat, choć wiele osobników przekracza wiek stu lat.

DYMORFIZM PŁCIOWY

W przeciwieństwie do samic, samce posiadają dłuższą grzywę, która często ciągnie się aż po grzbiet. Dojrzałe samce posiadają łuski o żywszej barwie od samic oraz młodych osobników, często są one także ciemniejsze.

▼Samiec

▼Samica

ZACHOWANIE

M. medevari to stworzenia inteligentne, jednak w przeciwieństwie do wielu gatunków zamieszkujących półwysep Baenuru, rzadko wchodzą one w interakcję z ludźmi czy innymi inteligentnymi stworzeniami, przez co ciężko określić ich umiejętności komunikacji. Wydają one natomiast niezwykle szeroki zakres dźwięków, od pomruków i prychnięć, po syczenie i ryki.

Gady te najczęściej żyją samotnie, pary nie utrzymują więzi, a samce nie biorą udziału w wychowywaniu młodych. Matka opiekuje się gniazdem wyłącznie do czasu wyklucia, stąd też pisklęta muszą polegać wyłącznie na sobie. Z tego powodu młode z różnych gniazd nieraz tworzą liczne grupy, co zwiększa ich szanse na przeżycie. Zazwyczaj grupki te rozpadają się po upływie paru lat, kiedy to pisklęta dorastają na tyle, by móc przeżyć samemu, jednak zdarzają się przypadki tworzenia długotrwałych grup. W obrębie takich zbiorowisk, gady te wykazują wysoki poziom kooperacji i potrafią być ze sobą bardzo zżyte. Tego typu grupy są dużo częstsze wśród samców.

Gatunek M. medevari posiadał niegdyś reputację agresywnych i terytorialnych, stąd też wiele z nich zostało wybitych bądź przepędzonych przez rozwijające się ludzkie osady. W rzeczywistości jednak gatunek ten unika kontaktu z ludźmi, a w przypadku konfrontacji najczęściej preferuje ucieczkę. Niefortunna reputacja jest najpewniej skutkiem zwykłej pomyłki - gatunek M. medevari był w przeszłości często mylony ze znacznie większym i bardziej agresywnym gatunkiem M. maritimus, który obecnie nie występuje na terenie półwyspu. W obecnych czasach, głównie ze względu na niewielką populację, M. medevari nie jest uznawany za zagrożenie.

MEGALOPLOSAURA BOREALIS

▼Ukryta wiadomość

WYSTĘPOWANIE I DIETA

Jest to drugi gatunek Megaloplosaura, który wciąż występuje na terenie półwyspu, choć ich populacja wynosi mniej niż dwadzieścia osobników. Znaczna część populacji przeniosła się w głąb kontynentu. Pozostała garstka zamieszkuje góry Tenaro, nie spotyka się ich nigdzie indziej na półwyspie.

W przeciwieństwie do pozostałych gatunków, gady te są przystosowane do życia na lądzie, stąd też polują głównie na stworzenia zamieszkujące lasy, polany oraz górskie zbocza.

OPIS I ZACHOWANIE

M. borealis jest znacznie mniejszy od pozostałych gatunków Megaloplosaura, osiągając średnio wysokość 3 metrów (od ziemi do czubka głowy) i długość 13 metrów, przy wadze około tony. Posiada charakterystycznie dłuższe nogi i smuklejsze ciało, co pozwala na sprawne poruszanie się po lądzie a nawet wspinanie się po skałach. Łapy zwierzęcia są również ułożone bardziej pionowo, przez co gatunek ten, w przeciwieństwie do pozostałych, potrafi galopować na dłuższe dystanse.

Pancerz M. borealis w znacznej mierze przypomina pancerze pozostałych gatunków, choć gady te są zauważalnie bardziej "kolczaste". Ogon, choć w dalszym ciągu stosunkowo długi, jest wyraźnie mniej spłaszczony i pozostaje uniesiony w górze.

Choć czerwony kolor łusek występuje dość często, gady te są mniej jaskrawe, zazwyczaj przybierając szare odcienie. Osobniki z leucyzmem oraz albinizmem występują tu częściej, niż u innych gatunków, choć przyczyna takich mutacji nie jest do końca znana.

Czaszka tego gatunku jest podobna w kształcie do M. medevari, choć krótsza, nie posiada również uzębienia przystosowanego do łapania ryb. Nozdrza, położone niżej na pysku, ozdobione są kolcem, natomiast dolną szczękę porasta sierść tworząca swego rodzaju brodę. Rogi tego gatunku mają znacznie bardziej rozwinięty "hak", który występuje również u samic.

Podobnie jak gatunek M. medevari, nie należy do stworzeń agresywnych, choć zdarzają się przypadki ataków na ludzi i zwierzęta hodowlane, szczególnie owce.

MEGALOPLOSAURA MARITIMUS

▼Ukryta wiadomość

WYSTĘPOWANIE I DIETA

Gatunek ten w dawnych czasach zamieszkiwał wybrzeża półwyspu Baenuru, a ich zasięg występowania obejmował zarówno plaże północne, jak i południowe. W przeciwieństwie do M. medevari, preferuje on zbiorniki słonowodne, stąd też stanowił on powszechne zagrożenie dla rybaków, żeglarzy oraz mieszkańców przybrzeżnych osad. Obecnie na skutek polowań i zmniejszenia terenów, nie występuje on w rejonach półwyspu.

Dieta tego gatunku składa się głównie z ryb, żółwi morskich, a także morskich ssaków takich jak foki i delfiny. Częste są również przypadki polowań na ludzi.

OPIS I ZACHOWANIE

Największy z gatunków Megaloplosaura, osiąga on średnio wysokość 5 metrów (od ziemi do czubka głowy) i długość 21 metrów, z czego wiele osobników przekracza te rozmiary. Ciało tego gatunku jest znacznie dłuższe od pozostałych, ze stosunkowo krótkimi łapami. Ogon zwierzęcia ciągnie się po ziemi i jest szczególnie wydłużony. Skrzydła zwierzęcia są mniejsze od pozostałych gatunków i trójkątne w kształcie.

W przeciwieństwie do pozostałych gatunków, M. maritimus cechuje się barwami stonowanymi, od wyblakłych brązów, po szarości, aż po odcienie błękitu i zieleni. Kolory te służą pod wodą jako kamuflaż, co pozwala zwierzęciu na zaskoczenie zwierzyny zarówno z góry, jak i z dołu.

Czaszka zwierzęcia jest wydłużona i zwężona, co nadaje mu opływowego kształtu. Gatunek ten posiada mniej wyraźny grzebień nad oczami, a rogi u obu płci są niewielkie oraz pozbawione "haczykowatej" końcówki. Zęby, podobnie jak u M. medevari, są przystosowane do polowania na stworzenia wodne.

Jest to najbardziej agresywny z gatunków i jako jedyny aktywnie poluje na ludzi. Agresja ta przekłada się również na relacje wewnątrzgatunkowe, są szczególnie agresywne w okresie godowym. Powszechny jest u nich także kanibalizm, większe osobniki regularnie polują na młodsze.

Baenuru

Ogłoszenie

#1 2022-07-10 17:53:37

Megaloplosaura

Stopka